Het aanpassingsvermogen van een hond.

Op een boerderij hoort een hond, vinden wij. En het liefst één die goed waakt. Onze honden zijn onze deurbel, onze sociale controle, de beschermers van ons gezin en natuurlijk fijne kameraden. Voorheen zijn we begonnen met Boss, onze Grote Zwitser reu. Of nou ja, Tom is daarmee begonnen, de hond was er eerder dan ik.

Hij was aanvankelijk een allemansvriend. Blaffen deed hij veel, dus een prima deurbel. Maar mensen op afstand houden ho maar. Hij ging liever even met ze knuffelen. Totdat onze kinderen geboren werden en Boss ook nog zijn dochter, een teefje uit zijn eerst verwekte nest, onder zijn hoede kreeg.

Ineens werd hij waaks en mooier nog, hij leerde zijn dochter Nu Pen You ( wij noemen haar Nunu, de stofzuiger van de teletubbies! ) alle kneepjes van het vak en samen besloten zij dat er geen volk meer door het tuinhekje mocht als Tom of ik daar niet bij waren. En geloof me, dat lieten de mensen echt wel uit hun hoofd. Heel goed, zo mag ik het graag zien. En waren Tom en ik erbij? Dan was het geen probleem meer, hup, de nekharen weer omlaag, mondjes dicht en kwispelend gingen ze dan naar onze bezoekers toe. Helaas hebben we inmiddels afscheid moeten nemen van oude Boss wegens ouderdom. Nunu was verdrietig en stil. Daarom besloten wij direct op zoek te gaan naar een nieuw maatje voor haar. Dat moest natuurlijk weer een goede waker zijn zodat ze samen hun mannetje ( nou ja, vrouwtje dan ) konden staan. Wij wilde een ander ras proberen, dus zo kozen wij voor de Cane corso. Evenals de Grote zwitser een goede erfhond, een fijne gezinshond die betrouwbaar is met kinderen en een waker. Aanvankelijk zou dat een pupje worden om zelf op te voeden, maar Tom kwam op marktplaats een 3 jarig Cane Corso teefje tegen om over te nemen. Ik was niet direct enthousiast. We hebben kleine kinderen, je hebt geen idee wat je in huis haalt met zo’n dier. Maar ik stelde toch voor om haar met haar baasje uit te nodigen om eerst eens aan te kijken wat voor gevoel ik bij deze hond had. Marley kwam wild kwispelend bij ons aan. Ik moest lachen om haar gezicht, ze heeft een beetje uitpuilende ogen als een gremlin.

Ze was gek met onze kinderen, dus ik was al snel verkocht. Wij legden haar baasje uit dat we een waakhond erbij zochten. Hij vertelde ons dat zij nog nooit had geblaft. Dat viel wel even tegen eerlijk gezegd, maar goed, wat niet is kan nog komen. Onze Nunu zou het haar wel leren, zo dachten wij. Nunu was niet direct heel blij met haar. Marley is heel speels en ging vaak op de grond liggen om vervolgens vanuit het niets heel hard op Nunu af te rennen om te spelen. Die snapte daar helemaal niets van en droop dan met de staart tussen haar benen af. Hilarisch om te zien. Inmiddels begrijpen de twee elkaar beter en spelen ze leuk samen.

Marley heeft flink moeten aanpassen. Zij was een huishond en bij ons mogen de honden niet in huis, alleen in de bijkeuken of in de tuin. Ze kan zelf deuren openmaken, dus wij troffen haar regelmatig languit snurkend aan op onze bank. Inmiddels heeft ze begrepen dat ze haar eigen plekje heeft en dat is helaas niet naast ons op de bank. Wij hebben haar nu ongeveer een jaar en in dat jaar wist nog steeds niet hoe haar stem klinkt, ze maakte geen enkel geluid. Sinds kort heeft ook zij weer haar zoon Max uit naar eerste nest om op te voeden. Hij is nu 10 weken oud.

Marley en Max zijn sinds kort voor de nachten verhuisd naar een kennel op het erf met een lekker warm hondenhok, hopende dat zij het erf in de gaten gaan houden en ons op de hoogte stellen van onraad. Gek genoeg waren ze hier vanaf de eerste nacht heel tevreden samen, iets waaraan ik had getwijfeld.

Vanmorgen, zondagochtend om 5.00u werd ik wakker van een vreemd geluid. Het leek alsof er een verdwaalde zeehond over het erf ging. Het was Marley. Ze blafte! Luid en duidelijk! Collega Gerrit was er met zijn zoon om de koeien te melken. Zo zie je maar, met een beetje tijd kan een hond zich enorm goed aanpassen…